Όταν έχω να κάνω με μπάντες που παίζουνε αυτό το ωραίο πράμα που κάποιοι το λένε dream pop kai indie είμαι πολύ αυστηρός.
Στήν περίπτωση των postcards με έπιασε μια γαμημένη μελαγχολία,ξέρεις από εκείνες τίς στιγμές που θές να πάρεις τηλέφωνο την πρώην σου και να της πείς πόσο τήν αγάπησες αλλά θα ξεφτιλίσεις τον εγωισμό σου.
Οκ αυτό δεν είναι κακό,το κακό είναι όταν βγαίνουνε αυτοί οι δίσκοι και σού γαμάνε την καρδιά,συνήθως για διάστημα 1 βδομάδας και παίρνεις τον κολλητό σου και τού λές,ρε μαλάκα νομίζω οτι έχω κατάθλιψη,ε βέβαια με τις μουσικές που ακούς θα μου πεί ο βαγγέλης.
Ε δεν με νοιάζει,αυτός ο δίσκος μου γάμησε την καρδιά σαν μικρό παιδί και ηθέλα για μία στιγμή να ξεφτιλίσω τον εγωισμό μου,αλλά όχι ρε μαλάκα δεν τής κάνω την χάρη.
Συνεχίζω και ακούω τον δίσκο των postcards για δεύτερη μέρα σερί και ξέρω πως επειδή ακριβώς με έκανε να πονέσω και να νιώθω την αγάπη της ακόμα,ε είναι κατι αξεπέραστο για μένα.
Οχι δεν την έχω πάρει ακόμα τηλέφωνο.
Άκουστε αυτό τον δίσκο αξίζει καμιά φορά να βάλεις κ τα κλάματα γιά χάρη του.
Εδώ η δισκάρα αυτη!
Υ.Γ-να ναι καλά ο sound injections που μου τούς έμαθε.
και ηρθανε υστερα οι ζαζ και ειπανε το αντε γεια. θα το κρατησω, μου χρειαζεται
ΑπάντησηΔιαγραφή